Сайн байцгаана уу? Би одоо 21 настай. Цаг хугацаа үнэхээр хүний сэтгэлийг эмчилдэг гэж үнэн юм. Тухайн үед үнэхээр тэр хүнийг үзэн ядаж яаж тийм хүн байдаг байна гэж харааж зүхэж байлаа. Гэхдээ одоо надад тэр огт хамаагүй болсон би тэрнийг мартаж чадсан. Мартах амархан байгаагүй. Ганцаараа байх л юм бол бодогдоод хэцүү болохоор найзуудтайгаа аль болох их уулзаж өдөр хоногийг өнгөрөөж байсан. Харин удаагүй шинэ ажилд орж шинэ хамт олонд орсноор амьдрал арай өөр болсон. Тэгээд одоо нэг ажлынхаа залуутай уулзах болсон. Уулзаад хагас жил болж байгаа юм байна. Тэр надад их сайн. Гэхдээ хайртай дуртай гэж хэлж байгаагүй л дээ. Би мэдэрдэг юм. Надад хүрч ч чадахгүй ширтээд л, өхөөрдөөд л, арай гэж үнсэж, тэвэрдэг. Хүнийхээ хувьд сайн архи тамхи хэрэглэхгүй ажлаа хийгээд л.
Ааш зан нь ч эвдрээгүй ээжийнхээ үгнээс гардаггүй байхаа. Учир нь тэр намайг хүргэж өгөөд бид 2 оройтохоор тэдний ээж манай ээжээс түрүүлж ярьдаг. Яачихав? гээд л. Хамгийн гол нь тэр царай муутай бас жоохон бүдүүн. Би өөрөө нээх хөөрхөн биш л дээ гэхдээ царай муутай гэж хэн ч хэлж байгаагүй. Манай найзууд их царай зүс хардаг. Гэхдээ тэд нар зүгээрээ, хамгийн гол хүн нь чухал ш дээ гээд л байгаа. Би ч гэсэн царай хамаагүй гэж бодъё гэхээр арай л сэтгэлд тиймхэн юмаа. Ирээдүйн үр удамаа бодохоор. Та бүхнээс асуух зүйл маань юу вэ гэхээр амьдарлын хань болох хүнийхээ юуг нь илүү харвал дээр юм бол?